Οι θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών της Κύπρου


                        Κυπάρισσος, κυπαρίσσι:
Ανήκει στην οικογένεια των Κυπαρισσίδων. Είναι αγγειοσυσταλτικό και χρησιμοποιείται για τόνωση των φλεβών, σε κιρσούς, σε κράμπες  των άκρων και ακράτεια. Βάμμα του ή αιθέριο λάδι του μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πόνους ποδιών και φλεβίτιδες. Σε μείγμα με αιθέριο λάδι αμυγδάλου, με μασάζ χαμηλά στην κοιλιακή χώρα, συστήνεται για ανωμαλίες ούρησης, κυρίως ακράτεια ούρων. Στη λαϊκή ιατρική, παρόλο που δεν χρησιμοποιείται πλέον με εσωτερική χρήση, συστήνεται για κρυολογήματα, βήχα και ρευματικούς πόνους. Δυνατό αφέψημα από κυπαρισσόμηλα με ξίδι συστήνεται για καταπολέμηση της τριχόπτωσης αλλά ταυτόχρονα μαυρίζει τα μαλλιά. Δυνατό αφέψημα του ξύλου του για καθαρισμό της επιδερμίδας του προσώπου, το λευκαίνει και το μαλακώνει.


Εκουϊζέτο, κοινώς ιππουρίδα, ή πολυκόμπι, ή κονδυλόχορτο, ή αλογοουρά:
Ανήκει στην οικογένεια των Ιππουρίδων. Πολύ ευεργετικό βότανο. Στυπτικό και αντισηπτικό. Η μεγάλη περιεκτικότητά του σε πυρίτιο υποστηρίζει την αναδόμηση των συνδετικών ιστών. Αφέψημά του με  εξωτερική χρήση θεραπεύει πληγές και σταματά τις ρινορραγίες. Με εσωτερική χρήση το αφέψημά του συστήνεται σε αιματουρίες, κυστίτιδες, προβλήματα προστάτη, σε εύθραυστα νύχια και τριχόπτωση. Πλούσιο σε ανόργανα στοιχεία συστήνεται σε διαταραχές των ιχνοστοιχείων, σε αναιμίες, ατονίες και άτομα σε ανάρρωση. Είναι από τα λίγα βότανα που ενισχύει τις προσπάθειες για καταπολέμηση της κυτταρίτιδας.

Μυρσίνη η κοινή ή αγριομερσινιά:
Ανήκει στην οικογένεια των Μυρτίδων. Στην αρχαιότητα ήταν αφιερωμένη στην Αφροδίτη, τη θεά της αγάπης, και οι νύφες στολίζονταν με γιρλάντες και στεφάνι από κλαδιά της. Τα φύλλα της είναι στυπτικά και αντισηπτικά. Έγχυμά τους εξωτερικά επουλώνει πληγές και έλκη. Εσωτερικά βοηθά τη χώνεψη και σε ουρολοιμώξεις. Το αιθέριο λάδι της χρησιμοποιείται στην αρωματοθεραπεία για προβλήματα του αναπνευστικού συστήματος και σε θεραπευτικά μπάνια για δερματοπάθειες και ψυχική και σωματική ξεκούραση. Βάμμα από τα μούρα της με επαλείψεις συστήνεται για περιποίηση του προσώπου, σύσφιγξη, καθαρισμό και καταπολέμηση των ρυτίδων.

Ασημένια σημύδα, ξενικό είδος:

Ανήκει στην οικογένεια των Βετουλίδων. Τα φύλλα και ο φλοιός του κορμού της χρησιμοποιούνταν από αρχαιοτάτων χρόνων. Έκχυμα των φύλλων της είναι αποτελεσματικό για πέτρες στα νεφρά και στην κύστη. Αφέψημα του φλοιού και το αιθέριο λάδι των φύλλων  της είναι αντισηπτικό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για θεραπεία εκζέματος και ψωρίασης. Δυνατό αφέψημα των φύλλων της σε ίσα μέρη με μηλόξιδο τονώνει τα μαλλιά.

Πιστάτσια ή τερέβινθος, η γνωστή τριμιθιά, τρέμιθος ή τρίμιθος:
Ανήκει στην οικογένεια των Ανακαρδιίδων. Οι σπόροι της, τα τριμίθια, αποτελούν το κύριο συστατικό για τις παραδοσιακές κυπριακές πίτες, τις τριμιθόπιτες. Είναι πολύ θρεπτικοί και τονώνουν τη χώνεψη. Τρώγονται φρέσκοι ωμοί ή παρασκευασμένοι σε τουρσί, και ξηροί καβουρδισμένοι, ή κοπανισμένοι σαν άρτυμα προστίθενται σε σουβλάκια και στα παραδοσιακά λουκάνικα. Καβουρδισμένοι και αλεσμένοι χρησιμοποιούνται σαν καφές. Στην Κρήτη ο θάμνος αποκαλείται τσικουδιά, ενώ στη Χίο μαστιχόδενδρο, απ’ όπου παίρνεται από το ρετσίνι της μετά από επεξεργασία η μαστίχα, που χρησιμοποιείται για μάσημα, στην αρτοποιία, ζαχαροπλαστική, βιομηχανία φαρμάκων και καλλυντικών. Στην Κύπρο γνωστή είναι η παφίτικη μαστίχα. Από τους κόκκους ρετσινιού της έχει απομονωθεί μια τριτερπενική ουσία με αντιφλογιστικές ιδιότητες. Το ρετσίνι της, βρασμένο σε ελαιόλαδο, δίδει το μαστιχόλαδο, παραδοσιακό γιατροσόφι που είναι θερμαντικό, εφιδρωτικό και αναλγητικό. Χρησιμοποιείται για κρυολογήματα, ισχιαλγίες, ρευματικούς και αρθριτικούς πόνους με εντριβές, σε πονόδοντο και πόνους αφτιών. Οι νεαροί βλαστοί του στα ημιορεινά και ορεινά του νησιού μας, όπου αφθονεί, τρώγονται ωμοί ή βρασμένοι.

Το ροζμαρί το θεραπευτικό ή δεντρολίβανο ή λασμαρί, γνωστό και σαν λιβανωτής -του Διοσκουρίδη- και δενδρί: Ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών. Ιθαγενές φυτό των μεσογειακών χωρών.Στην ελληνική μυθολογία η Αθηνά, θεά της σοφίας, είναι συνδεδεμένη με το φυτό αυτό, συνυφασμένο με την ιδιότητά του να τονώνει την κυκλοφορία του αίματος στον εγκέφαλο, να τονώνει τη μνήμη και τη συγκέντρωση. Μπορεί ακόμη να τονώνει την ανάπτυξη των μαλλιών. Το αιθέριο λάδι του με  αρωματοθεραπεία ή αρωματισμό χώρου τονώνει τη συγκέντρωση. Γνωστό από την αρχαιότητα σαν το κύριο συστατικό για το ελιξήριο της νεότητας, στο γνωστό «νερό της βασίλισσας της Ουγγαρίας». Βοηθά στο μεταβολισμό των λιπαρών ουσιών, ενώ ταυτόχρονα είναι το πιο αποτελεσματικό βότανο για αύξηση της πίεσης στους υποτασικούς. Είναι ένα θαυμάσιο βότανο, ειδικά για τους υποτασικούς.

Λαβαντούλα η στενόφυλλη, η κοινή λεβάντα:
Ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών. Ο Έλληνας φιλόσοφος Διογένης προτιμούσε να αλείφει τα πόδια με λεβάντα, επειδή με αυτό τον τρόπο το άρωμα της λεβάντας διαχεόταν σε ολόκληρο το κορμί, κάνοντας αισθητή τη μυρωδιά του στη μύτη, καταλαγιάζοντας το στρες. Σήμερα χρησιμοποιείται σε θεραπευτικά μπάνια, στην κουζίνα  και στην αρωματοθεραπεία σαν δερματικό αντισηπτικό, για ήρεμο ύπνο, στρες και κατάπτωση. Έχει την ιδιότητα να εξισορροπεί τις σωματικές και ψυχικές δυνάμεις του οργανισμού. Το αιθέριο λάδι του βοηθά σαν απωθητικό εντόμων και σε δερματικά εγκαύματα. Η λεβάντα είναι συνδεδεμένη με τη συνειδητή αρχή της αρωματοθεραπείας σαν ξεχωριστό κλάδο θεραπείας. Μια παλιά πρακτική που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα, είναι ένα σακουλάκι λεβάντα στα ντουλάπια, για αρωματισμό και προφύλαξη από το σκόρο.


Χαμομήλι:
Πασίγνωστο και αγαπητό ήδη από τα αρχαία χρόνια για τις πάμπολλες θεραπευτικές του ιδιότητες και το πλήθος των ευεργετικών συστατικών του, το χαμομήλι το ευγενές, (Chamaemelum Nobile όπως είναι η επιστημονική του ονομασία), θεωρείται φίλος των μωρών και των ηλικιωμένων αλλά και όσων πάσχουν από ευσυγκινησία, θλίψη, άγχος, υπερένταση, αϋπνία. Χρησιμοποιείται για δυσπεψίες, δερματικούς ερεθισμούς, τσιμπήματα εντόμων, νευράκια και πόνους κολικών ή οδοντοφυΐας μωρών και παιδιών.Καταπολεμά: αναφυλαξία, φαγούρα, δερματικά.Είναι εφιδρωτικό, αντιπυρετικό, βακτηριοκτόνο, παυσίπονο, ηρεμιστικό και καταπολεμά πονοκεφάλους, ζαλάδες, νευραλγίες. (λόγω των σαλικυλικών που περιέχει και η ασπιρίνη).Οι αντισηπτικές του ιδιότητες προστατεύουν από προβλήματα του πεπτικού και μολύνσεις του βλεννογόνου. Κατά τους ερευνητές του Imperial College Λονδίνου, η κατανάλωση χαμομηλιού προκαλεί την εμφάνιση ουσιών (π.χ. γλυκίνη) που καλμάρουν τους μυϊκούς σπασμούς και καταπολεμούν τις φλεγμονές.Συστήνεται για: κρυολογήματα, ακμή, κολίτιδα, στομαχικά έλκη. Τις μαλακτικές του ιδιότητες αξιοποιούν οι βιομηχανίες φαρμάκων και καλλυντικών για τις ευαίσθητες επιδερμίδες και ξηροδερμίες.

Μελισσόχορτο:
To μελισσόχορτο είναι ένα ολοετές φυτό που καλλιεργήθηκε αρχικά στη Νότια Ευρώπη. Σήμερα, είναι γνωστό σε όλα σχεδόν τα μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Κεντρικής Ευρώπης, της Δυτικής Ασίας, της Βόρειας Αφρικής, του Παναμά, και των ΗΠΑ. Το μελισσόχορτο χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για διάφορες ασθένειες και καταστάσεις.
- Η παραδοσιακή Ιατρική την έκρινε ως ένα φυτό ενεργό σε πολλούς τομείς που χρησιμοποιείται ως θεραπεία για οποιαδήποτε προβλήματα, από αέρια μέχρι δυσκολίες στον ύπνο, ακόμα και καρδιακά προβλήματα.
- Οι Βοτανολόγοι εφάρμοσαν επίσης βάλσαμο Μέλισσας τοπικά στην κροταφική χώρα, για την αϋπνία και τον νευρικό πόνο.
- Σε όλη την ιστορία, το μελισσόχορτο χρησιμοποιήθηκε από πολλούς πολιτισμούς για πολλούς και διάφορους λόγους. Τον 4ο αιώνα, το φυτό εισήχθη στη Βρετανία, όπου χρησιμοποιήθηκε κυρίως για να ησυχάζει το διαταραγμένο νευρικό σύστημα.
- Ιατρικές πηγές του Λονδίνου (1969) αναφέρουν: «Η ουσία του βάλσαμου, που περιέχεται στο κρασί κανάριων νήσων, σημαίνει ανανέωση της νεότητας κάθε πρωί, ενίσχυση του μυαλού, ανακούφιση της εξασθενημένης φύσης και πρόληψη της φαλάκρας.”
- Ο John Evelyn επίσης έγραψε: “Το βάλσαμο είναι ευεργετικό για τον εγκέφαλο, την ενίσχυση της μνήμης και κάτι που δυναμικά διώχνει μακριά τη μελαγχολία. ” Έχει επίσης βρεθεί ότι το φυτό είναι πλούσιο σε φλαβονοειδή, φαινολικά οξέα και άλλες ενώσεις οι οποίες είναι υπεύθυνες για την καταπολέμηση του έρπητα και για τις δράσεις ρυθμίσεως του θυρεοειδούς.

Μέντα: H μέντα είναι ποώδες αρωματικό φυτό της οικογένειας των χειλανθών των εύκρατων περιοχών. Έχει άνθη ευωδιαστά, λευκά ή ιώδη, που σχηματίζουν ταξιανθία στάχυος. Είναι φυτό φαρμακευτικό και χρησιμοποιείται στη μαγειρική ως καρύκευμα, καθώς και ως αφέψημα ή αιθέριο έλαιο. Το αιθέριο έλαιο είναι κατάλληλο για κατώτερης ποιότητας προϊόντα αρωματοποιίας και σαπωνοποιίας. Το όνομα μέντα προέρχεται από το λατινικό mentha, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από το αρχαιοελληνικό μίνθη. Συναντάται και με την ονομασία ηδύοσμος. Χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα ως σήμερα ως αρωματικό στη μαγειρική, την οινοποιία και στη φαρμακοποιία. Στην Αρχαία Ελλάδα ο Ιπποκράτης και ο Γαληνός χρησιμοποιούσαν την μέντα κατά της δυσπεψίας, κατά των νευρικών διαταραχών, κατά των ιλίγγων, της αϋπνίας, της γαστρίτιδας, του βήχα, του κρυολογήματος, του πονόλαιμου και ως αντισπασμωδικό.


Μάραθος:
Μάραθο είναι ένα εδώδιμο, εποχιακών βότανο που μοιάζει με τον άνηθο.Ανακαλύφθηκε στην περιοχή της Μεσογείου και της Νοτιοανατολικής Ασίας. Μάραθο σπόροι είναι 4-8 εκατ. μακρύς, λεπτός και ελαφρά κυρτό με χρώματα που ποικίλλουν από το καφέ έως ανοιχτό πράσινο. Μάραθο περιέχει πολλά μέταλλα και βιταμίνες: βιταμίνη C, φυτικές ίνες, μαγγάνιο, potasium, μαγνήσιο, ασβέστιο, σίδηρο, βιταμίνη Β3 κλπ. Η βιταμίνη C από το βολβό του φυτού είναι antibacterian και πολύ χρήσιμο για το ανοσοποιητικό σύστημα.Επιπλέον, η λάμπα μάραθο είναι μια σημαντική πηγή ινών που συμβάλλουν στη μείωση της χοληστερόλης. Επίσης, οι ίνες από αυτό το βότανο μπορεί να αποτρέψει καρκίνο του εντέρου, λόγω του γεγονότος ότι μπορούν να εξουδετερώσουν τις τοξίνες και καρκινικές ουσίες από τα έντερα. Το χορτάρι είναι πλούσιο σε potasium – ένα βασικό μεταλλικό στοιχείο που βοηθά στη μείωση της υψηλής αρτηριακής πίεσης που μπορεί να προκαλέσει καρδιακή προσβολή. Το τσάι από φύλλα και σπόρους μάραθου είναι ευεργετική για την αφαίρεση εντερικά σκουλήκια και τα βακτήρια.Το σιρόπι γίνεται από το χυμό μάραθο ομαλοποιεί τις βίαιες περιόδους του βήχα. Το πτητικό έλαιο είναι αντισηπτικό, ηρεμιστικό, carminative, αποχρεμπτικό και χρησιμοποιείται στην παρασκευή σαπουνιών και αρωμάτων.
Θρούμπα:
Φυτό με έντονες αρωματικές ιδιότητες, η θρούμπα.Χρησιμοποιούμενα τμήματα
Επίγεια τμήματα το αιθέριο έλαιο λαμβάνεται με απόσταξη από τα άνθη, τα φύλλα και τα κλαδιά και καλύτερη ποιότητα ελαίου δίνουν τα αποξημένα φυτά, συλλογή Ιούνιο ως Αύγουστο.Δράσεις-Χρήση
Εναντίον των εντερικών παρασίτων,χωνευτικό,ωφέλιμο για το στομαχόπονο και για τις ζάλες,τονωτικό,διεγερτικό.

Φασκόμηλο ή φασκομηλιά,ή σπατζιά:
Πολυετές, θαμνώδες με πολυάριθμα κλαδιά ύψους μέχρι μισό μέτρο βρίσκεται σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας κυρίως σε ξηρούς και πετρώδεις τόπους.Τα φύλλα του είναι επιμήκη και παχιά χρώματος λευκοπράσινου. Τα άνθη του φύονται κατά σπονδύλους, είναι χρώματος μοβ και ανθίζουν από το Μάιο ως τον Ιούνιο.Έχει τονωτικές ιδιότητες και χρησιμοποιείται ως καρδιοτονωτικό και κατά των νευραλγιών. Ελαττώνει τα αέρια του εντέρου, είναι διουρητικό και εμμηναγωγό.Ακόμη είναι αιμοστατικό, και τοπικό αναισθητικό του δέρματος.Επίσης έχει αντιβιοτική, αντιμυκητολογική, αντισπασμωδική και υπογλυμική δράση.
Μαντζουράνα:
Φυτό ποώδες με πολλές παραφυάδες, με φύλλα μικρά και μυρωδάτα, συγγενικό της ρίγανης. Τα άνθη της είναι φαιά με λέπια. Ανθίζει από Ιούλιο μέχρι Σεπτέμβριο. Στην Ελλάδα υπάρχει σαν αυτοφυές ωστόσο συνηθίζεται να καλλιεργείται από την αρχαιότητα.  Ο Ιπποκράτης το χρησιμοποιούσε σαν αντισηπτικό. Η μαντζουράνα χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, την μαγειρική, την ζαχαροπλαστική και σαν θεραπευτικό υλικό.Η χρήση του είναι εσωτερική και εξωτερική. Εσωτερική: το ρόφημα καταπραΰνει τους πονοκεφάλους, ιλίγγους, βοηθά στις νευρικές παθήσεις, καταπραΰνει το βήχα και τον πόνο των δοντιών, βοηθά σε πόνους ρευματισμών, σε εντερικές διαταραχές και πόνους της κοιλιάς.Εξωτερική: βοηθά στην αντισηψία των τραυμάτων.
Καλεντούλα:
Αντισηπτικό, αντιμυκητιακό, αντιφλεγμονώδες και για τα προβλήματα γαστρίτιδας. Είναι γιατρικό για φλεγμονώδες παθήσεις. Για γαστρίτιδα, έλκος δωδεκαδάκτυλου και στομάχου. Βοήθα στη δυσκοιλιότητα, αυξάνει τη ροή της χολής. Βοηθά σε πολλά γυναικολογικά προβλήματα όπως καθυστέρησης ή επώδυνης εμμηνορροής. Είναι αντισηπτική και αντιβακτηριακή. Ο χυμός της καλεντούλας , με καθημερινή επάλειψη φεύγει την κρεατοελιά.

Βασιλικός:
Η ονομασία “βασιλικός” του αποδόθηκε καθώς, σύμφωνα με θρύλο, φύτρωσε στο σημείο όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος και η μητέρα του Αγία Ελένηανακάλυψαν τον Τίμιο Σταυρό.Τα φύλλα του είναι ωοειδή, μυτερά, ακέραια ή οδοντωτά, πράσινα (έντονα ή σκούρα σε ορισμένες ποικιλίες). Τα άνθη του είναι μικρά και λευκά ή λευκορόδινα. Χρησιμοποιείται στη λαϊκή φαρμακευτική ως βότανο καθώς πιστεύεται πως είναι καλό διουρητικό, καταπραΰνει το στομαχόπονο και το πονοκέφαλο ενώ στην αρχαιότητα τον χρησιμοποιούσαν ως επίθεμα μετά από δάγκωμα εντόμου, σκορπιού ή και φιδιού.

Ρίγανη:
Θάμνος κοντός και φρυγανώδης με κορμό ξυλώδη χωρίς ελαστικότητα. Τα κλαδιά του είναι λεπτά  και σχηματίζουν ανθοφόρα κεφάλια στιςάκρες. Τα φύλλα έχουν σχήμα αυγοειδές, είναι χνουδωτά και σταχτόχρωμα.  Αν τα τρίψουμε αναδύο υν ευχάριστη αρωματική οσμή. Τα άνθη έχουν χρώμα ρόδινο προς μενεξεδί και έχουν επίσης ευχάριστο άρωμα. Η ρίγανη συναντιέται εύκολα σε όλη την Ελλάδα σαν αυτοφυές άγριο φυτό. Είναι πολύ δημοφιλές φυτό για τις μαγειρικές του ιδιότητες. Το μυρωδικό της σαλάτας και του φαγητού, τόσο γνωστό σε όλους, είναι ωστόσο και φαρμακευτικό και αρωματοπαραγωγικό.Η χρήση του είναι εσωτερική και εξωτερική.Εσωτερική: οι εισπνοές με ρίγανη βοηθούν σε στηθικά νοσήματα, το ρόφημα καταπραΰνει το βήχα και τον πόνο των δοντιών, βοηθά σε πόνους ρευματισμών, σε εντερικές διαταραχές και πόνους της κοιλιάς. Εξωτερική: βοηθά στην αντισηψία των τραυμάτων. Αφέψημα ρίγανης στο νερό του μπάνιου καταπραΰνει και τονώνει.

Θυμάρι:
Θάμνος ποώδης πολυετής με φύλλα σχεδόν άμισχα, πράσινα, λογχοειδή με τα άκρα κουλουριασμένα προς τα κάτω . Άνθη ακραία σε χρώμα μπλε ανοικτό με ραβδωτό κάλυκα. Φυτρώνει σε άγονους τόπου σε όλη την Ελλάδα και ανθίζει Ιούνιο με Ιούλιο. Είναι το φυτό από το οποίο οι μέλισσες κάνουν το πιο ονομαστό μέλι. Η χρήση του είναι γνωστή από την αρχαιότητα. Οι αρχαίοι  Αιγύπτιοι το χρησιμοποιούσαν σαν βαλσαμωτικό και αρωματικό. Οι αρχαίοι Έλληνες σαν απολυμαντικό για διάφορες ασθένειες. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες συνήθιζαν να κάνουν μπάνιο σε νερό αρωματισμένο με θυμάρι, για να αποκτήσουν σφρίγος και ενεργητικότητα. Στη φαρμακευτική είναι γνωστό ως το φυτό με τις περισσότερες θεραπευτικές ιδιότητες.Η χρήση του είναι εσωτερική και εξωτερική.Εσωτερική: συνιστάται σε προβλήματα στομάχου και εντέρων, στην ανακούφιση από το βήχα, από το συνάχι και τη γρίπη, στην τόνωση του νευρικού συστήματος και ως καταπραϋντικό. Επίσης, στις περιπτώσεις πνευματικής κατάπτωσης και στο άγχος. Χαρίζει πνευματική διαύγεια και τονώνει τα νεύρα. Χρησιμοποιείται στη μαγειρική και ως αρωματικό στις ελιές.Εξωτερική: χρησιμοποιείται στο λουτρό για ρευματικές παθήσεις και για ξεκούραση. Βράζουμε 100γρ. θυμάρι σε ένα λίτρο νερό, το σουρώνουμε και το ρίχνουμε στο νερό της μπανιέρας.
Βοηθά στην αντιμετώπιση της τριχόπτωσης, εξαιρετικό για τον καθαρισμό των δοντιών.

Αχίλλεια:
Την αχίλλεια τη βρίσκουμε την άνοιξη. Είναι καταπραϋντικό και βοηθα στις διαταραχές στην εμμηνόπαυση και στους σπασμούς της μήτρας, κρυολογήματα, καθαρίζει το αίμα, βοηθάει στην ακμή, το άσθμα, κολίτιδα, αρθριτικά, πόνους περιόδου και ρευματισμούς. Ανακουφίζει τις ανωμαλίες στην κυκλοφορία του αίματος, γι’ αυτό χρησιμοποιείται σε κιρσούς και φλεβίτιδες. Κάνει καλό στο λιπαρό δέρμα και το καθαρίζει σε βάθος, θεραπεύει πολλές δερματοπάθειες, ακμή, έρπη, φλεγμονές δέρματος, καλόγηρους, αλλεργίες, φαγούρα, λειχήνες. Επειδή καθαρίζει το αίμα, χρησιμοποιείται εσωτερικά σαν έγχυμα σε δερματοπάθειες. Θεραπεύει ραγάδες της θηλής του μαστού, ραγάδες των χεριών. Θεραπεύει τις αιμορροΐδες και τις ανακουφίζει. Εμποδίζει την τριχόπτωση αν κάνουμε συχνές εντριβές με αφέψημα αχίλλειας. Έχει παυσίπονες ιδιότητες, τα φρέσκα φ

Βαλεριάνα:
Η βαλεριάνα χρησιµοποιείται κυρίως για ηρεµιστικούς και κατευναστικούς σκοπούς, καθώς πρόκειται για ένα βότανο µε αγχολυτικές και αντισπασµωδικές ιδιότητες που θεωρείται ότι καταπραΰνει το νευρικό σύστηµα σε περιπτώσεις νευρώσεων, κατάθλιψης, εξάψεων και υπερέντασης. Θεωρείται επίσης χρήσιµη σε περιπτώσεις αρθρίτιδας, νευραλγίας, κολίτιδας, υπέρτασης, κολικών του εντέρου, ρευµατικών πόνων και δυσµηνόρροιας αλλά και σε κράµπες, ηµικρανία, αϋπνία, πονόδοντο και νευρικό άσθµα.

Γλυκάνισος:
Το κυριότερο συστατικό του αιθέριου ελαίου το οποίο εξάγεται από τα σπέρματα είναι η ανηθόλη. Σήμερα το αιθέριο έλαιο του γλυκάνισου θεωρείται διουρητικό, χωνευτικό, αποχρεμπτικό, σπασμολυτικό, γαλακτογόνο, τονωτικό και ισχυρό αντιφυσητικό. Απαιτείται προσοχή στη δοσολογία.  Ο Ιπποκράτης πίστευε ότι ο γλυκάνισος σταματούσε το φτάρνισμα και το χρησιμοποιούσε για τη δυσοσμία των γεννητικών οργάνων κ.α. Ο Διοσκουρίδης το συνιστούσε ως διουρητικό και εφιδρωτικό αλλά και ως φάρμακο εναντίον των πονοκεφάλων. Ο Πλίνιος αναφέρει ότι οι γυναίκες που επρόκειτο να γεννήσουν, όταν μύριζαν γλυκάνισο είχαν εύκολο τοκετό.

Ζαμπούκος:
Είναι ένα από τα σπάνια φυτά που είχε την ίδια αναγνώριση στ’ αρχαία χρόνια που έχει και στην εποχή μας για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες. Εκτός απ’ αυτές, οι καρποί του Ζαμπούκου τρώγονται ψημένοι και χρησιμοποιούνται σε γλυκά. Το αφέψημα των λουλουδιών ήταν η θαυματουργή λοσιόν των σημερινών Γαλλίδων γιαγιάδων, στα νιάτα τους. Έπλεναν μ’ αυτό το πρόσωπό τους, για να το κρατούν πιο άσπρο και χωρίς φακίδες.Τα φύλλα και οι καρποί του Ζαμπούκου χρησιμοποιούνται σε νευραλγίες, αλλά και σε δυσκοιλιότητα. Έχει επίσης καθαρτικές ιδιότητες, άρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε αποτοξίνωση του οργανισμού.

Γλυκόριζα:
Το όνομα προέρχεται από τα ελληνικά και σημαίνει γλυκιά ρίζα, φυσικά λόγω της γεύσης. Προέρχεται από τη νότια Ευρώπη, Αίγυπτο και μέρη της Ασίας. Καλλιεργείται πλέον παντού στην Ευρώπη εκυός της Σκανδιναβίας καθώς και σε Αμερική, Αυστραλία, Κίνα. Λέγεται οτι ο Ναπολέων μασούσε κομμάτια γλυκόριζας. Η γλυκόριζα είναι θάμνος ύψους 50-100 εκ., με ρίζες που φτάνουν τα 1-2 μέτρα, κυλινδρικές, διακλαδισμένες και σαρκώδεις. Αυτές είναι που χρησιμοποιούνται για θεραπευτικούς σκοπούς. Οι βλαστοί του φυτού είναι όρθιοι, ραβδωτοί, ισχυροί και χνουδωτοί, τα φύλλα είναι πτεροειδή, τα άνθη του φυτού έχουν συνήθως χρώμα κυανό και εμφανίζονται στις αρχές του καλοκαιριού. Τη γλυκόριζα την συναντούμε σε μεγάλες αποικίες σε χαμηλό υψόμετρο και σε εδάφη χέρσα και ακαλλιέργητα. Βότανο γνωστό εδώ και χιλιάδες χρόνια. Στην κινέζικη ιατρική την χρησιμοποιούν εδώ και 3000 χρόνια. Η γλυκόριζα είναι μαλακτικό, εμετικό και με ήπια χαλαρωτική δράση. Τμήμα που χρησιμοποιείται: Ολόκληρη η ρίζα, σε κομματάκια ή σε σκόνη.

Μαϊντανός:
Ο μαϊντανός είναι πλούσια πηγή μετάλλων και η περιεκτικότητά του σε σίδηρο είναι μεγαλύτερη από οποιοδήποτε άλλο πράσινο λαχανικό.  Επίσης, περιέχει μεγάλη ποσότητα βιταμινών Α και Β και τρεις φορές μεγαλύτερη ποσότητα βιταμίνης C απ’ ό,τι τα εσπεριδοειδή.Έχει ευεργετική δράση για τα νεφρά, την ουροδόχο κύστη, το συκώτι, τον τράχηλο της μήτρας και τ’ αγγεία του αίματος. Επίσης, έχει αντικαρκινική δράση, λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς του σε αντιοξειδωτικές ουσίες, οι οποίες εξουδετερώνουν την τοξικότητα καρκινογόνων ουσιών, μεταξύ των οποίων και αυτών που περιέχονται στον καπνό.Προλαμβάνει τη ρευματοπάθεια και βοηθά στην αντιμετώπιση πρησμένων αδένων.Εάν είναι δύσκολο να καταναλώσουμε μεγάλη ποσότητα φρέσκου μαϊντανού, ως σαλατικό, μπορούμε να φτιάξουμε «τσάι».Το «τσάι» από τις ρίζες του φυτού είναι ισχυρό διουρητικό και εφιδρωτικό, αλλά ταυτόχρονα ορεκτικό και τονωτικό του οργανισμού. Βοηθάει στην αποβολή των λίθων του νεφρού και στη θεραπεία της κυστίτιδας.Τα φύλλα του είναι πολύ μαλακτικά, εάν τοποθετηθούν πάνω σε μώλωπες ή σε σημεία που έχουν τσιμπήσει έντομα.Άτομα που πάσχουν από νευραλγίες, αρθριτικούς και ρευματικούς πόνους, μπορούν να κάνουν εντριβή με το χυμό του μαϊντανού μαζί με οινόπνευμα.

Δυόσμος:
Ο δυόσμος ήταν ένα φυτό που ήρθε στην Ευρώπη από την Ανατολή. Ήταν ένα από τα πιο σπουδαία αρωματικά φυτά για τους αρχαίους Αιγυπτίους,  Έλληνες και Ρωμαίους. Έως και σήμερα ο δυόσμος χρησιμοποιείται πολύ σε φαγητά μεσογειακών χωρών, αρωματίζει σάλτσες, κρασιά, ξίδια, κεφτέδες. Είναι πολυετές φυτό  (πόα) που φτάνει έως και τα 70εκ.  ύψος. Μοιάζει πολύ με την μέντα,  από την οποία διαφέρει στο χρώμα του βλαστού, που στον δυόσμο είναι πράσινος σε αντίθεση με αυτό της μέντας πουείναι ιώδες. Η περίοδος ανθοφορίας του είναι από Ιούνιο μέχρι Σεπτέμβριο.Ο δυόσμος ανθίζει το καλοκαίρι, όμως μαζεύεται το φθινόπωρο.Ο δυόσμος απαντάται αυτοφυής σε υγρούς,  ορεινούς τόπους αλλά πολλές φορές καλλιεργείται σε κήπους ή γλάστρες. Αναπτύσσεται πολύ καλά σε γλάστρες και είναι καλό να επιλέγουμε γλάστρες που να στραγγίζουν εύκολα.  Σε σχέση με το πότισμα ο δυόσμος έχει ανάγκη από νερό. Δεν μπορεί να διατηρηθεί περισσότερο από 2-3 χρόνια. Δεν αντέχει στο κρύο, γι’ αυτό μαραίνεται το χειμώνα. Ο δυόσμος θεωρείται φαρμακευτικό φυτό.  Για παράδειγμα,  φρέσκα φύλλα δυόσμου αν τα τρίψουμε στο μέτωπο ανακουφίζουν τον πονοκέφαλο. Επίσης,  ο δυόσμος ηρεμεί τις αϋπνίες,  κράμπες λόξιγκα κ.λπ.  Ακόμη μαλακώνει τους πόνους της περιόδου.  Επιπλέον οι άνθρωποι,  οι οποίοι υποφέρουν από χολή έχουν τη δυνατότητα να πίνουν ένα μικρό φλιτζανάκι, με έγχυμα δυόσμου μετά από κάθε γεύμα ή ακόμα μπορούν να τρώνε 2 ή 3 ωμά φύλλα δυόσμου μετά το φαγητό. Χρησιμοποιείται επίσης ο δυόσμος και σαν φυσικό έντομο-απωθητικό.

 Πηγή:  http://yre-connect.com/